Wreszcie miałem prawo to zrobić. Nie mogłem tego czynić wcześniej, kiedy byłem wyłącznie dziennikarzem, który powinien rzeczywistość opisywać, a nie ją kreować ale jako poseł i polityk mogę wreszcie udzielać rad aktywistom z Hong-Kongu, którzy bardzo ich szukali. „Czy moglibyśmy – zapytali – zrobić tak jak Irańczycy, którzy wykrzykiwali swe pragnienie wolności w nocy, stojąc w oknach i na dachach budynków?”
Odpowiedziałem im, że absolutnie mogą, że mogą czerpać inspirację ze wszystkiego, co Irańczycy wymyślili przed rewolucjami arabskimi: sposób, w który dzielili się informacjami na temat swych tajnych spotkań przez SMS-y w ostatniej chwili, sposób rozpowszechniania tych haseł w Internecie, a przede wszystkim ich humor, mrugnięcia okiem i wszystkie rzeczy, o których nie mówili, a które robili, by obalić tych Robocopów, przeciw którym się zwrócili.
Opowiedziałem im o demonstracjach w Teheranie, Tunisie, Sanie i Kairze, podczas gdy robili notatki i patrzyli na siebie nawzajem. Ich dążenie do dowiedzenia się więcej o rewolucjach w czasach współczesnych zafascynowało mnie tak bardzo, że przypomniałem sobie kawałek starożytnej historii z sierpnia 1980 roku. Rób to, co Polacy, powiedziałem im. Zwróć się przeciwko tej potędze za pomocą tego, za co się podaje: wykorzystując podpisane konwencje międzynarodowe i, oczywiście, Kartę Narodów Zjednoczonych, ponieważ Chiny są stałym członkiem Rady Bezpieczeństwa. To ich rozśmieszyło. Podobał im się ten pomysł, ale najmłodszy z nich, pochodzący prosto z ulic Hongkongu, przypomniał nam całą rzeczywistość, wskazując, że nie spowodowało to, że Pekin bezsennie deptałby po „dwóch systemach – jednym kraju” kompromis.
Jak długo mogą trwać demonstracje? Patrzyli na siebie, a najbardziej politycznie nastawiony z nich, student socjologii, odpowiedział: „co najmniej trzy miesiące”.
Naprawdę? Trzy miesiące? Wszyscy byli tego pewni, a jeśli ich ocena jest słuszna, oznacza to, że kryzys ten może zmienić wiele – na Tajwanie, w Szanghaju, w Pekinie i na całym świecie.
