Kategoria: SPOJRZENIA

Kryteria z Maastricht odeszły w zapomnienie, a wraz z nimi epoka pani Thatcher. Nie wrócimy do nich, jeszcze długo nie, a już na pewno nie w takiej formie, w jakiej były one znane, ponieważ to, co je zabiło, to splot zbiegów okoliczności, wśród których koronaawirus odegrał znaczącą rolę.

Na początku tego punktu zwrotnego pojawił się Trump. Kwestionując automatyzm amerykańskiego parasola i deklarując, że jedność europejska została zaprojektowana tylko po to, by konkurować z gospodarką amerykańską, Donald Trump nagle przekonał Unię, że musi położyć podwaliny pod wspólną obronę i wspólnie inwestować w badania i przemysł przyszłości.

Niestety nie, panie Borrell! Przykro mi, że muszę to panu powiedzieć, ale pomylił się pan poważnie, mówiąc w zeszłym tygodniu, przed spotkaniem 27 ministrów spraw zagranicznych Unii w Zagrzebiu, że: „Jeśli zapomina się o swoich możliwościach i myśli tylko o swoich celach, to nie jest to polityczne, to jest to wiara w magię. (…) Chcemy działać zgodnie z naszymi możliwościami i zasobami i nie mamy możliwości ustanowienia strefy zakazu lotów w Syrii”.

Bezczynność ma swoją cenę i najwyższy czas się z nią skończyć. Przypomnijmy sobie łańcuch wydarzeń, które doprowadziły do chaosu, jaki ma miejsce na pograniczu Europy. W Syrii, wbrew Francji, Barack Obama nie chciał egzekwować czerwonych linii, które sam zarysował dla Baszara al-Assada. Jego następca wycofał się następnie w dużej mierze z Bliskiego Wschodu, podczas gdy Europa postanowiła nie działać sama. Rosja wypełniła tę próżnię, aby odzyskać wpływ w regionie obok reżimów w Damaszku i Teheranie.

To już się stało. Nawet w Niemczech są teraz dwie prawice. Nawet w Niemczech są teraz dwie proste linie. Chociaż tabu odziedziczone po nazizmie jest tam tak silne, sojusz przypieczętowany w Turyngii między Afd, liberałami i częścią Chrześcijańskich Demokratów pokazał istnienie prawicy, która akceptuje zbliżenie ze skrajną prawicą, mimo że pani kanclerz Merkel i członkowie CDU uważają to za niedopuszczalne.