Ich zasługą jest porażka ISIS, wyzwolenie Mosulu i Rakki, uratowanie dziesiątek tysięcy jazydów wyrwanych z niewoli seksualnej i brygad dzieci-żołnierzy. Innymi słowy, zwycięstwo gatunku ludzkiego przeciwko najbardziej nieprawdopodobnemu barbarzyństwu, podczas gdy międzynarodowa koalicja uderzała w niebo, Kurdowie, byli na ziemi, brygady mężczyzn, brygady kobiet, brygady mieszane postępowały krok po kroku metr i spada w tak wielu liczbach.
Czytaj więcej
Czytamy to. Czytamy jeszcze raz. Nie chcemy i nie możemy w to uwierzyć, ale to prawda: on faktycznie mówi o swojej własnej „wielkiej i niezrównanej mądrości”. Ceaușescu przynajmniej miał jednego ze swoich kompanów, który mówił o nim podobne rzeczy, ale Donald Trump jest swoim własnym ulubionym bohaterem, a jedyną różnicą między nim a Geniuszem Karpat jest to, że siedzi w Gabinecie Owalnym.
Powiedzmy to: największa światowa potęga gospodarcza i militarna leży w rękach wielkiego dziwaka, ale także w rękach głupiego megalomana.
Czytaj więcejDwie rzeczy mnie zafrapowały w Brukseli i Strasburgu. Pierwsza to amerykanizacja europejskiej sceny politycznej, a druga – to nagły przełom we francuskim myśleniu o Europie.
Jeszcze niedawno Francja była wyśmiewana przez niemal wszystkich swoich partnerów. „Wielki naród”, jak ironicznie mówili Niemcy, a francuskie wezwania do utworzenia europejskiego system obronnego były postrzegane jako obsesyjny antyamerykanizm. Francuskie wezwania do stworzenia mocarstwa europejskiego, ambicja uczynienia z Unii aktora międzynarodowego o wadze równej wadze Stanów Zjednoczonych, były wyśmiewane jako wyraz megalomańskiej nostalgii kraju, który utracił swe dawne wpływy. Jeśli chodzi o propozycję wspólnej polityki przemysłowej zgłaszaną przez prezydenta Republiki, była ona uważana za dowód jego kolbertyzmu.
Należało zintegrować kraje Europy Wschodniej z Unią zaraz po upadku Muru Berlińskiego. Nie umieliśmy przekuć tego momentu szczęścia po obu stronach żelaznej kurtyny w moment polityczny, którego cementem byłyby pozytywne emocje.
Czytaj więcejList otwarty do naszych brytyjskich przyjaciół.
Być może jest już za późno. Z całą pewnością jest bardzo późno, by Wam to powiedzieć, ale wykrzyczę mimo wszystko: nie opuszczajcie nas, nie róbcie tego!
Nie odchodźcie, bo – poza wspólnymi interesami, ekonomicznymi i strategicznymi, łączy nas dwa tysiące lat wspólnej historii, głębia i logika intymności, dwadzieścia wieków interakcji i wspólnego postępu. I nie ma najmniejszego powodu, byście nas opuszczali.
Jest między nami także wiele różnic, które tworzą i karmią iluzje. Są tacy, którzy mówią, że jeśli oddzielimy dwa brzegi kanału La Manche, naszego europejskiego wewnętrznego morza, będziemy mieć więcej energii i poszerzymy nasze możliwości. Niektórzy mają wizję, według której Wielka Brytania wraca do swej dawnej chwały, inni z kolei wskazują na to, że stary kontynent wraz z brexitem uwolni się od swych ograniczeń. Te iluzje nam ciążą, ale – jeśli nas opuścicie – przekonamy się, że to tylko dziecinne sny…
